>> Verhalen

De laatste dagen in Nederland zitten er weer op. Ik heb van de meeste mensen haastig afscheid moeten nemen want ik moest nog van alles regelen voordat ik werkelijk kon vertrekken. Met het inpakken van mijn koffer ben ik pas een uurtje voor vertrek begonnen. Ik zou het zelf plezieriger hebben gevonden als ik wat ruimer de tijd had kunnen nemen om de laatste dagen rustig aan te doen. Maar ik heb er voor gekozen om eerst een website te maken en daarna de rest pas te regelen. Met die website ben ik nu ook wel heel erg blij want ik heb alles gemaakt zoals ik het wilde maken

Maandagavond dus met Eurolines vanuit Den Bosch naar Londen. En dat is een busmaatschappij die je gerust peoplemovers kunt noemen. Ook hier gehaast afscheid nemen en hup die bus in. De chauffeur, een Engelsman, was een rappe. En daar gingen we met een bus volgestampt met mensen. Om mij heen allemaal uit het buitenland afkomstige mensen. Ik vroeg me serieus af of er drugstoeristen tussen zouden zitten. Voor de rest heb ik me dood zitten vervelen en heb ik na het passeren van de Nederlandse grens muziek opgezet en ben in slaap gevallen.

Enkele uren later werd ik half slapend wakker bij het zien van de tolpoortjes bij de eurotunnel. En honderd meter verder stopten we en deelde de buschauffeur mee dat we al onze bezittingen mee uit de bus moesten nemen. Hij had er niet zo’n zin in en op de manier waarop hij het zei kon je horen dat hij het al vaker had meegemaakt. Dus wij allemaal slaapdronken de bus uit, het donker in en al meteen in de gaten hebbend dat het koud was en regende. Wat een gedoe We moesten onze koffers pakken en in een ruimte wachten totdat de Franse douaniers de bus hadden gecontroleerd. Door de ruiten konden we zien hoe een groepje douaniers met zaklampen de bus in ging om alle hoeken en gaatjes te controleren op verboden spulletjes. Nadat dat gebeurd was mochten we één voor één langs een grote röntgenscanner waar alle bagage werd doorgelicht. Omdat het allemaal routinematig ging zaten we al snel weer in de bus. 100 Meter verder moesten we alweer de bus uit, nu voor de Britse douane. Gelukkig hoefden we deze keer alleen onze paspoorten te laten zien. Eurolines is dus niets voor drugstoeristen want zelf deze “lijndienst” wordt evengoed gecontroleerd.

Door de tunnel heen ging rap. De chauffeur reed met akelige precisie een treinstel binnen wat er van de buitenkant uitzag als een groot koekblik. Hij begon een bemoedigend verhaal te vertellen over water en visjes en vertelde ook dat we niet de bus uit gingen. Iedereen ging dus weer slapen en ook ik werd pas wakker nadat ik met de ogen half open zag dat we de Thames overstaken. De chauffeur sjeesde de nog donkere stad door richting onze eindbestemming. Ik vond alles wat ik zag helemaal geweldig en was verbaasd over zoveel mooie oude gebouwen. Blok na blok, straat na straat zijn de huizen gebouwd zoals je ze in Amsterdam of Nijmegen ook kunt vinden. Ik had van te voren niet verwacht dat ik het mooi zou vinden dus dat was alvast de eerste positieve indruk voor me. Even later waren we al bij onze eindbestemming en konden we onze eigen weg gaan. Ik stond er dus alleen voor want ik had nog geen hostel geboekt (geen tijd meer voor genomen) en hoopte dus een taxichauffeur te vinden die er eentje uit het hoofd wist te vinden. Maar al snel kreeg zicht op een ”toerist information” kantoortje en heb daar eens even geinformeerd. De dame achter de balie wist moeiteloos via de computer een hostel te boeken en vijf minuten later was ik voor een redelijke prijs voorzien van “bed and breakfest” in de buurt van Fulham. Op advies van haar ben ik via de metro enkele stations verder weer boven de grond uitgekomen en zag ik een bekend gezicht. Een jongen die achter me in de rij stond terwijl ik een hostel aan het boeken was. Hij bleek uit Schotland te komen en had hetzelfde hostel geboekt. Ik was met mijn 30kg zware koffer alleen iets langzamer vooruit gekomen. Hij was al aan het zoeken op de kaart waar hij heen moest. Samen zijn we op zoek gestaan onze overnachtingsplek. Dat was ongeveer acht minuten lopen en voor mij slopend.

Na een nacht met weinig slaap en het sleuren met mijn koffer was ik doodop en superblij dat ik een slaapplek had gevonden

De rest van de dag heb ik rondgelopen in Fulham, de wijk waar ik op zoek zal gaan naar woonruimte, en ben ik na het koken in de gezamelijke keuken - die al zeker twee jaar geleden vervangen had moeten worden of in ieder geval grondig schoongemaakt had moeten worden – in een diepe slaap gevallen. Ondertussen ben ik vanochtend van kamer veranderd om wat meer aanspraak te hebben en ben ik nu weer in Fulham waar ik zodadelijk voor de eerste keer mijn baas Roy, collega Tom en de rest van de medewerkers zal ontmoeten. De komende dagen zal ik via het internet op huizenjacht gaan en hoop dat zo snel mogelijk geregeld te hebben want alles is beter dan een hostel.