>> Verhalen

Op zaterdag 15 april, tijdens het paasweekend, heeft de BBC voor hun programma Top of the Pops opnames gemaakt van de Red Hot Chilli Peppers. Een collega wees me op een artikel in de krant waarin stond dat het concert gratis was.

Ik kon moeilijk geloven dat er een kans was dat ik daar bij kon zijn. Een gratis concert zorgt altijd voor vele enthousiastelingen die komen kijken zonder te weten welke band er uberhaupt speelt. En zeker een band als de Red Hot Chilli Peppers -waarvan normaal gesproken stadionconcerten in no-time zijn uitverkocht- kan rekenen op een lange rij wachtenden waarvan er zeker een aantal in de slaapzak hebben gelegen om het maar niet te missen.

Omdat deze band toch al een aantal jaren op mijn lijstje van “bands die ik live gezien moet hebben” staat wilde ik toch op zijn minst even gaan kijken hoe lang die wachtrij dan wel niet was.

Mijn ouders die het paasweekend hadden aangegrepen om naar Londen te komen waren ook van mening dat ik zaterdag toch even een kijkje moest gaan nemen. Na een emotioneel weerzien hebben we de eerste helft van het weekend opgevuld met enkele toeristische bezienswaardigheden die Londen te bieden heeft. Ik zelf had daarvan nog maar weinig gezien en eerlijkgezegd staat dat ook niet hoog op mijn prioriteitenlijst. Ik heb mijn ouders daarom de keuze gelaten: op vrijdag hebben we St Paul’s Cathedral gezien en het London Museum bezocht, op zaterdag enkele uren gewandeld langs de ontelbare kraampjes op Portobello Road en een kijkje genomen bij Harrods en daarna zijn we richting de BBC studios gegaan. Vanuit het metrostation was dat snel gevonden en verbaasd kwam ik er achter dat de wachtrij niet langer was dan 60-70 meter. De beslissing om achteraan aan te sluiten was dan ook snel gemaakt Pappie en mammie hadden voor mij wat te eten gehaald omdat het concert pas drie uur later zou beginnen en daarna kon het lange wachten beginnen...

Het is ontzettend raar om in een rij te staan die niet beweegt. Op een gegeven moment hoorde ik van anderen dat zij kaartjes hadden en dat bracht me ernstig aan het twijfelen. In de krant stond toch dat het gratis was?? Langzamerhand werd het wachten steeds minder leuk. Een half uur later verschenen ondersteunend personeel van de BBC en hoorde ik via via dat zelfs mensen met een kaartje niet zeker waren om naar binnen te kunnen omdat er meer kaartjes uitgegeven waren dan dat er plaatsen beschikbaar waren. En nadat bleek dat het concert ook nog eens voor onbepaalde tijd vertraagd was zakte mij de moed in de schoenen. Het was toch gratis? Dit was toch de BBC die alles perfect organiseerd? Ik raakte met een meisje in gesprek en kwam er achter dat zei ook geen kaartje had en op goed geluk naar de BBC studios was gekomen. Ook zij was niet zeker van haar zaak.

Na vijf uur wachten begon de rij dan toch eindelijk in beweging te komen Weldra zou er een einde komen aan de ongemakken van honger, de nood om te plassen en de verveling. Maar al snel sloeg het noodlot toe: door de politie werden we uit de rij gehaald omdat we geen kaartjes hadden. Daar stond ik dan te kijken buiten de grote poorten van de BBC Studio’s

Bij nader inzien was dat nog niet eens een zo’n gek idee. Die dame uit de rij (ben haar naam alweer vergeten) zei dat we misschien nog iets konden zien als we wat dichter bij het hek zouden gaan staan. En zodoende kwamen we er achter dat we het helemaal niet zo slecht hadden. Slechts enkele honderden meters van het podium vandaan hadden we toch nog een redelijk zicht op wat er zich daar afspeelde Aan een kerel die voor me stond vroeg ik uit nieuwsgierigheid: “Hoe lang sta je hier al?”. “Oh”, zei hij, “tien minuten ofzo”. Ik en dat meisje keken elkaar weemoedig aan: Nee hè! Als we dat geweten hadden.

Maar al het wachten was zeker de moeite waard. Een gratis concert van bijna anderhalf uur met een geweldige band, publiek dat hardop alle nummers meezingt en een goede sfeer maakten alles weer goed

PS – Deze persoon heeft enkele foto’s gemaakt: http://www.flickr.com/photos/dgjones/sets/72057594108024147/