>> Verhalen

Sinds mijn aankomst in Londen ben ik op zoek geweest naar woonruimte. En dat heb ik nu gevonden. Logeren kan wat mij betreft, maar ik weet over twee weken pas meer als ik mijn huisgenoten heb ontmoet

Ik ben via het internet op zoek gegaan naar advertenties. Ik had een heel lijstje van eisen: niet verder dan 20 minuten lopen vanaf het werk, supermarkt in de buurt, huur zo rond de 130 pond per week en een apartement dat ik zou gaan delen met meerdere mensen. Dat laatste wilde ik vooral om niet alleen te hoeven zitten. In Australie woonde ik samen met vijf anderen in een appartement. In het kort was ik naar iets soortgelijks op zoek maar nu met een slaapkamer voor mezelf.

Via de webpagina www.gumtree.com kwam ik de eerste dag een heleboel resultaten tegen waarvan er drie goed genoeg leken om naar te bellen. Maar helaas waren die advertenties al een paar dagen oud en waren de appartementen al vergeven

De tweede dag was mijn geluksdag. Had ik de eerste dag in noord Fulham gezocht, de tweede dag zocht ik naar appartementen in de buurt van Parsons Green, een driehoekig park in het midden van Fulham. En daar zaten drie interessante advertenties tussen die nog geen dag oud waren. Deze keer probeerde ik één aanbieder te bellen en de andere twee een e-mail te sturen. Het telefoontje leverde een voicemail op dus ik besloot om ook hem maar een e-mail te sturen. Toen ik bij het metrostation op mijn weg terug was naar het hostel werd ik teruggebeld door de aanbieder. Hij had nog wel even tijd om het appartement te laten zien en vroeg naar mijn wensen wat betreft de prijs van de huur. We spraken we af om op de hoek naast een café elkaar te ontmoeten.

Ongeveer tien minuten later maakte ik kennis met Paul Williams, die in naam van de eigenaar van het appartement zorgde voor de inrichting, onderhoud en nieuwe huurders. Paul is een jonge vlotte kerel en vertelde dat de gemeente voor hun medewerkers in de jaren tachtig appartementen had laten bouwen. Langzamerhand zijn sommige van die appartementen in handen van particulieren beland. Één van die appartementen is dus afgelopen maanden helemaal opgeknapt en opnieuw ingericht en Paul had nog twee nieuwe huurders nodig.

Aangekomen bij het appartementencomplex legde hij uit dat alle blauwe voordeuren appartementen waren voor mensen die voor de gemeente werkten. En daarna wees hij een bruine voordeur aan: “Dat appartement hebben we in december helemaal opnieuw ingericht”. Binnengekomen liet hij me alles zien en ondertussen wist ik al dat ik zo’n kans niet ging laten schieten. Het enigste nadeel was natuurlijk de prijs. Maar natuurlijk kan ik heel wat voordelen opnoemen. Ik krijg een grote slaapkamer met tweepersoonsbed (kleine slaapkamers met een enkel bed zijn haast niet te vinden), alle rekeningen voor gas/water/licht zijn inbegrepen, als ik stop met huren heb ik zo een nieuwe huurder gevonden en alles is gloednieuw.

Op maandag 23 januari 2006 ga ik officieel in het appartement wonen en tot die tijd blijf ik nog even in het hostel. Ik ben de afgelopen dagen al wel enkele keren langsgeweest en heb vandaag alvast spullen als kussen, dekbed en dekbedovertrek gekocht.

Ik had eigenlijk al lang in het appartement willen zitten maar voordat ik er in kan moet een borg betaald worden en ook nog eens de eerste maand huur. Het vervelende is dat ik met mijn bankpasje niet onbeperkt geld op kan nemen en daardoor even moet wachten voordat ik werkelijk in kan trekken in het appartement. Met Paul heb ik afgesproken om iedere dag een gedeelte van het bedrag te voldoen en op die manier kan ik toch nog binnen een week het appartement in.

Ik ben zeer benieuwd naar de huurders die dadelijk mijn huisgenoten zullen zijn. In principe is iedereen die interesse heeft ook een mogelijke huurder/huisgenoot en met zulke appartementen moet je er snel bij zijn. Van wat ik van Paul gehoord heb zullen er dus volgende week al enkele mensen ingetrokken zijn en zou hij in het weekend aan enkele mensen de laatste kamer laten zien.